دعوای رفع مزاحمت
ماده ۱۶۰ قانون آیین دادرسی مدنی دعوای مزاحمت را این گونه تعریف نموده است :
دعوایی که به موجب آن متصرف مالی غیر منقول ، درخواست جلوگیری از مزاحمت کسی را می کند که نسبت به متصرفان او مزاحم است ، بدون این که مال را از تصرف متصرف خارج کرده باشد.
همچنین طبق ماده ۱۳۲ قانون مدنی کسی نمی تواند در ملک خود تصرفی کند که مستلزم تضرر همسایگان شود لذا در دعوای رفع مزاحمت می بایست خواهان اثبات نماید که تصرف خوانده به قدر متعارف نبوده و برای رفع حاجت با رفع ضرر از خود نمی باشد.
در دعوای رفع مزاحمت خواهان لزوما مالک رسمی نمی باشد و صرفا تصرف او ملاک است.
نحوه طرح دعوای رفع مزاحمت
دعوای رفع مزاحمت از طرف کسی که نسبت به تصرفات مزاحمت شده علیه مزاحم ملک می شود و باید دادگاه محل وقوع ملک اقامه گردد در بسیاری از مواقع یکی از دلایل اثبات رأی در دعوای رفع مزاحمت تقاضای ارجاع به کارشناس رسمی دادگستری می باشد . لذا پس از ارائه دادخواست تقدیمی مدارک و مستندات و ارجاع به شعبه مربوطه ، در صورتی که نیاز به اجرا به کارشناسی باشد تعیین با مراجعه به محل و بررسی موضوع دعوا نظریه خود را ارائه می نماید. چناچه دادگاه تشخیص بر احراز مزاحمت خوانده در ملک تصرفی خواهان را دهد رأی به رفع مزاحمت صادر می نماید.
نحوه اجرای رأی رفع مزاحمت
در دعوای رفع مزاحمت نیز پس از صدور رأی بدوی قابلیت اجرا دارد و تجدید نظر خواهی از رأی صادره مانع از اجرای رأی نمی گردد.