از دیرباز مالکیت با مالک بودن ، از حقوق اولیه و یکی از معیارها برای تعیین حریم اشخاص بوده است. اصطلاح « مالکیت» در ابتدا بیشتر بر اموال و اشیای مادی جاری بود، تا اینکه با ورود به عصری جدید و جایگاه خاص نوآوری و محصولات فکری در آن ، جای نظام حقوقی که از این محصولات فکری حمایت کند، خالی دیده می شد. لذا برای حفظ حقوق پدیدآورندگان و دلگرمی ایشان و ایجاد انگیزه برای تولید هرچه بیشتر محصولات فکری ، نظام حقوق مالکیت فکری ایجاد شد تا از منافع مالی و معنوی پدیدآورندگان هر چه بیشتر حمایت شود. عنوان گزارش سالانه بانک جهانی در سال ۱۹۸۸ «دانش برای توسعه» بودکه در آن رشد و توسعه اقتصادی کشورها و به دنبال آن رفاه جمعی مردم آن را در اقتصاد مبتنی بردانش گزارش کرده بود. در چند سال اخیر نیز در کشورمان بر معیار و االگوی اقتصاد مقاومتی تاکید می شود که بعد از بیان و تفصیل آن ، به نظر می رسد با اندکی مسامحه می توان اصطلاح اقتصاد دانش بنیان را برآن به کار برد. اقتصادی که مبنی بر تولید محصولات و ارائه خدمات دانش بنیان است. محصولات و خدماتی دانش بنیان تلقی می شوند که دارای ارزش افزوده زیاد باشد. در کشور ما با اعطای امتیاز دانش بنیانی مطابق قوانین و مقررات، تسهیلات خاصی به دارندگان این امتیاز ارائه می نمایند.در چنین شرایطی باید حمایت های لازم و کافی از پدیدآورندگان محصولات فکری و مخترعان صورت گیرد که به مجموعه این گونه مقررات و قوانین حمایتی، نظام مالکیت فکری می گویند که به ۲ دسته زیر تقسیم می شود:
*مالکیت ادبی و هنری برای حمایت و حفاظت از آثار ادبی، هنری و علمی می باشد که مهمترین ابزار حمایتی آن کپی رایت است.
*در مالکیت صنعتی هدف حمایت بر اختراعات ، علائم تجاری، طرح های صنعتی، نشان مبدا جغرافیایی، مدل های مصرفی ، مدارهای یکپارچه،اسرارتجاری و کونه های جدید گیاهی نهاده شده است.